سه شنبه بیست و سوم آذر ۱۳۹۵. می روم تا درو کنم خود را. از زنانی که خیس پاییزند. از زنانی که وقت بوسیدن. میروم طرح غصه ای باشم. میروم تا که دست بردارم. از جهان مخوف خوبی هاش! مثل تنهایی خودم ساکت. مثل تنهایی خودم سر سخت. مثل تنهایی خودم بد بخت! هر دوتا کشته مرده ی مردن. هر دوتا مثل مرد آزرده. هر دوتا مثل زن پر از گفتن. هر دوتا پای پشت پا خورده. ما جهانی شبیه هم بودیم. آسمان و زمینمان با هم. فرقمان هم فقط در اینجا بود.

درختان همه دود پیچان به تاراج باد. و جامی سزاوار چندین هزار نفرین که بر سنگ می خورد. من از جنگل شعله ها می گذشتم. غبار غروب به روی درختان فرو می نشست. و سر در پی برگ ها می گذاشت. فضا را صدای غم آلود برگی که فریاد می زد. و برگی که دشنام می داد. و برگی که پیغام گنگی به لب داشت. و در چشم برگی که خاموش خاموش می سوخت. نگاهی که نفرین به پاییز می کرد.

کاش چون پاییز خاموش وملال انگیز بودم. برگهای آرزوهایم , یکایک زرد می شد,. آفتاب دیدگانم سرد می شد,. آسمان سینه ام پر درد می شد. ناگهان توفان اندوهی به جانم چنگ می زد. اشک هایم همچو باران دامنم را رنگ می زد. وه چه زیبا بود, اگر پاییز بودم,. وحشی و پر شور ورنگ آمیز بودم,. شاعری در چشم من میخواند . در کنارم قلب عاشق شعله می زد,. در شرار آتش دردی نهانی. همچو آواری نسیم پر شکسته. عطر غم می ریخت بر دلهای خسته.

هر کی عاشق میشه نور چشم تو پناهشه. نه تنها از دو چشم سحربارت شور می ریزد. که از تسبیح دستت دانه ماهور می ریزد. نیازی نیست حرفی یا حدیثی بر زبان آری. پریشان کن شبم را با سرانگشتی که میدانی. بیا و مشت اسپندی بپاش امشب بر این آتش. که از چنگ زمانه هر نف س کافور میریزد. که از ه رم نف سها شعلهی تنبور میریزد. بیا آغوش بگشا بغض مست بیمحابا را. کنون کز عطر تاک گیسویت انگور میریزد.

چو گفتی بس بود خاموش کردیم. به پیش باد تو ما همچو گردیم. بدان سو که تو گردی چون نگردیم. ز نور نوبهارت سبز و گرمیم. ز تأثیر خزانت سرد و زردیم. ز عکس حلم تو تسلیم باشیم. ز عکس خشم تو اندر نبردیم. عدم را برگماری جمله هیچیم. کرم را برفزایی جمله مردیم. عدم را و کرم را چون شکستی. جهان را و نهان را درنوردیم. چو دیدیم آنچ از عالم فزون است. دو عالم را شکستیم و بخوردیم. به چشم عاشقان جان و جهانیم. به چشم فاسقان مرگیم و دردیم. زمستان و تموز از ما جدا شد. نه گرمیم ای حریفان و نه سردیم.

که ما را چند حیران میگذاری. بسی باریدهای بر گلشن و راغ. چه خواهد بود گر زین پس نباری. نوید برگ سبزی هم نیاری. چو گستردی بساط دشمنی را. هزاران دوست را کردی فراری. ز ما ناید بجز تیمارخواری. هزاران راز بود اندر دل خاک. چه کردستیم ما جز رازداری.

خوب و دل انگيز است.

جمعه بیست و ششم آذر ۱۳۹۵. کاش چون پاییز خاموش وملال انگیز بودم. برگهای آرزوهایم , یکایک زرد می شد,. آفتاب دیدگانم سرد می شد,. آسمان سینه ام پر درد می شد. ناگهان توفان اندوهی به جانم چنگ می زد. اشک هایم همچو باران دامنم را رنگ می زد. وه چه زیبا بود, اگر پاییز بودم,. وحشی و پر شور ورنگ آمیز بودم,. شاعری در چشم من میخواند . در کنارم قلب عاشق شعله می زد,. در شرار آتش دردی نهانی. همچو آواری نسیم پر شکسته. عطر غم می ریخت بر دلهای خسته.

من و با حسی دیگه آشنا کرد. صدای شاخهها و ریشهها بود. تازهتر از فصل شکفتنم کرد. بهار اومد با یه بغل جوونه. عید آورد از تو کوچه تو خونه. بهار اومد لباس نو تنم کرد. تازهتر از فصل شکفتنم کرد. بهار بهار یه مهمون قدیمی. یه آشنای ساده و صمیمی. یه آشنا که مثل قصهها بود. خواب و خیال همه بچهها بود. آخ که چه زود قلک عیدیامون.

بخوان ز نظمش و در گوش کن چو مروارید. مگر نسیم خطت صبح در چمن بگذشت. که گل به بوی تو بر تن چو صبح جامه درید. نبود چنگ و رباب و نبید و عود که بود. گل وجود من آغشته گلاب و نبید. بیا که با تو بگویم غم ملالت دل. چرا که بی تو ندارم مجال گفت و شنید. بهای وصل تو گر جان بود خریدارم. که جنس خوب مبصر به هر چه دید خرید. چو ماه روی تو در شام زلف میدیدم. شبم به روی تو روشن چو روز میگردید. به لب رسید مرا جان و برنیامد کام. به سر رسید امید و طلب به سر نرسید. ز شوق روی تو حافظ نوشت حرفی چند.